Święto umarłych

Gdy się zbliża święto zmarłych, nie od rzeczy będzie zapytać, na czym wiele osób, zwłaszcza w miastach, opiera pamięć o zmarłych. Oto na tym, że w dniu tym na grobach składają wieńce, zapalają światła, ale o modlitwie za nimi, o ofiarowaniu dobrych uczynków ani nie pomyślą. Wygląda to tak, jakby ktoś na domu więźnia, czy jeńca zawiesił kwiaty, zapalił światło, co dla więźnia lub jeńca jest obojętne, a nie postarał się o wykupienie go, gdy może albo nie dał mu pożywienia i napoju.

Jak dobra matka troszczy się o swe dziecię, tak Matka nas wszystkich- Kościół św., troszczy się o dusze czyśćcowe. Nie ma dnia, nie ma żadnego nabożeństwa kościelnego, gdzie nie byłoby choćby krótkiej modlitwy za dusze czyśćcowe. Pomimo tego Kościół św. przeznacza w roku jeden dzień, to jest 2 listopada, jako szczególnie poświęcony modlitwom za dusze zmarłych. W tym dniu każdy kapłan może odprawić trzy Msze święte żałobne, wszyscy wierni mają w tym dniu starać się pozyskać jak najwięcej zasług przez swe modlitwy i dobre uczynki, i ofiarować je za dusze w czyśćcu cierpiące.

Dusze czyśćcowe same dla siebie nic uczynić nie mogą. Za to my, póki żyjemy na ziemi, możemy ich pobyt w czyśćcu skrócić albo zupełnie ich wybawić z tego więzienia, gdzie się wypłacają Bożej sprawiedliwości.

Mamy wiele środków, którymi możemy pomagać duszom w czyśćcu: Msza św. odprawiona lub wysłuchana, Komunia święta w ich intencji przyjęta, modlitwa, ofiarowanie odpustów, post, jałmużna, umartwienie, cierpieia.

Musimy wiedzieć i wierzyć, że męki czyśćcowe są bardzo ciężkie, bo jak mówią Ojcowie Kościoła i uczeni teologowie, równają się mękom piekielnym, z tą tylko różnicą, że są czasowe, a nie wieczne. Choćby dusze czyśćcowe żadnych mąk nie cierpiały, to już samo odłączenie od Boga jest największą męką.

Pan Bóg z żalem je karze, czeka i pragnie, aby rozbrojono Jego Sprawiedliwość. Choćby nawet Bóg chciał wybawić dusze z czyśćca, które jeszcze swych kar nie odpokutowały, to one same nie zgodziłyby się na to, aby wejść do nieba choćby z maleńką plamką na sobie. Że Bóg karze z żalem te dusze, nie możemy w to wątpić, bo w Piśmie Świętym użala się, że Go nie rozbrajają, gdy chce ukarać grzeszników, którzy są Jego nieprzyjaciółmi.

Święty węzeł miłości chrześcijańskiej ciągle wiąże dusze czyśćcowe z nami. Są to nasi przyjaciele i duszpasterze, którzy pracowali nad naszym zbawieniem. Są tam nasi rodzice, bracia, siostry, krewni nasi; otóż to cierpią wtedy, kiedy my używamy życia, które oni nam dali, dostatków, które nam zostawili. Ci wtedy pośród płomieni podnoszą ku nam ręce i błagające głosy: "Zmiłujcie się, zmiłujcie się nad nami, przynajmniej wy krewni i przyjaciele nasi". W tym jakby słyszę głos:
Gdym się z tym światem rozstawał,
Wtenczas mnie każdy żałował,
A gdym skonał, choć widzieli,
O duszy mej zapomnieli. O Jezu!

Wprost dziwić się trzeba, jak niektórzy ludzie za życia się kochają, a gdy jedno z nich umrze, zapominają o nim zupełnie. A jak już nie gniewać się na dzieci, które otrzymały od rodziców majątek lub wykształcenie, a o duszach swych rodziców nie pamiętają. Po latach ich dzieci będą używać dóbr, które oni im z trudem zgromadzą, a oni, jeśli z miłosierdzia Boskiego unikną piekła, całe lata będą się wypłacać Boskiej Sprawiedliwości w czyśćcu, a na pewno nikt o nich nie wspomni. Pismo Święte mówi: "Jaką miarką mierzycie wy, taką wam odmierzą."

Wielka nagroda czeka tych, co się modlą za dusze w czyśćcu i przychodzą z pomocą sierotom ubogim, bo nie na darmo Pan Jezus powiedział: : "Co uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, Mnieście uczynili".

J. Serafin

Źródło: "Przewodnik katolicki" nr 45, rok 39, Poznań, dnia 5 listopada 1933 r., str. 716
Pisownię częściowo uwspółcześniono.